Karantina Günlükleri: 100 (Kendime ağıt)

Yazmıyorsun,

çünkü içinde yazacak herhangi bir şey kalmadı. 

İzlemiyorsun,

çünkü içinden gelmiyor. 

Okumuyorsun,

çünkü kelimeler de terk etti seni.

Hep böyle yaptılar. Anlamlıymış gibi görüldüler.
Sonra yavaş yavaş  hatta bazıları bir anda, hızlıca,
sağır bir celladın baltasını geçirdiği gibi,
senin tüm çığlıklarına aldırış etmeden. 

bu dünyada sana anlamlı gelen

ya da ufak bir çocuktan farksız olan senin yüklediği tüm anlamlar 

senden birer birer uzaklaştılar. öyle uzaklaştılar ki, göremez oldun hiçbirini 

onlar gittiler, giderken yüklediğin anlamlar da onlarla birlikte gitti 

tıpkı tek tek giderken bile, hep birlikte gitmiş gibi hissettiğin tutkuların

tutkularının gittiği ve sende herhangi bir tutkunun kalmadığı gibi.

ve sen

ve sen, onlar hiçbir şey olmamış gibi giderken, 

sen onların arkasından her şey daha az önce olmuş gibi bakarken, 

anlamsızlıkla, yalnızlıkla, tek başınalıkla kaldın. 

buna senin için doğrusu olduğuna inandırdılar seni,

saf tarafını her zaman korudun ve kim bilir belki de bu yüzden

kim bilir belki de diğer türlüsünü bilmediğin için 

her seferinde inandın. tüm bunları senin istediğine en çok sen inandın

insanlar etrafında hızlıca adımlarını atarken, sen kimseye çarpmamak adına 

sırf birine çarpıp dokunmamak için mücadele ederken

sana çarptılar, bir özür bekledin ama dilemediler. 

dilemezler. dilemeyecekler. her zaman senden bekleyecekler o özrü. 

çünkü sen kimseye çarpmak, dokunmak istemedin. 

şimdi kalbindeki o acı, yüreğinden akan o sızı ve 

tüm benliğini ele geçirmiş kıpkırmızı o akan kanının nedeni

kimseye gerçekten dokunmadığının farkına varmak. 

sen kimseye dokunmadın, kimse de sana dokunmadı 

ne zaman bir adım atsan, gözle görülmeyen bir cama tosladın 

senin uzattığın o el, her zaman havada kaldı. 

ne sen gerçekten sevildin, ne de biri sana gerçekten değer verdi. 

bu yüzden, sırf bu yüzden

insanların seni gerçekten sevebilmesi ve 

kendini gerçekten ama gerçekten değerli hissedebilmek için

hepsini, tüm insanları, daha çok sevdin. sen sandın ki,

sen onları çok seversen, onlara değer verirsen 

onlar da seni çok sever.

ah be oğlum, sen hiç mi hayata karışmadın? hiç mi insan tanımadın? 

ah be oğlum, ne işin vardı bu insanların arasında? 

ah be oğlum, ne işin vardı insanlar arasında? 

ne işin vardı bu dünyada? ne işin vardı bu insanlarla? 

bak işte, kim var yanında, yalnızlığın ve uyumsuzluğun dışında 

sen onlarla yarışamazdın, çünkü bu hayat, bu dünya

senin bildiğin tüm dünyalara, tüm hayatlara benzemez. 

çok çabaladın, çok denedin, onlara benzeyebilmek için 

ama olmaz, sen onlara benzeyemezsin, çünkü sen

sen tüm bu kusurlarınla, hayatla koruyabildiğin o saf yanınla 

her zaman, kim bilir belki de çoğu zaman 

sadece kendi olabilen, kendi dışında hiçbir şey olmayı beceremeyen, 

bu yüzden, sen, evet oğlum, sen 

kapalı kapılar arkasında, kulaktan kulağa oynanırken, suçlu bulundun.

suçunu bilmeyen bir masumun çaresizce baktığı bakışlarla

onlara bakıp, anlaşılmayı beklerken daha çok 

anlamadılar. anladıklarını söylediler ve bunu söyledikten sonra verdiler cezanı 

ah be oğlum ne suç işledin sen 

ah be oğlum neyin cezası bu, bitmedi mi? 

sen bu dünyadaki tüm kötülükleri, işlenmiş tüm günahları 

sırtına almış gezdirirken, sırf olduğun kişi yüzünden işlemediğin suçların bedelini öderken

seni bu hale koyanlar, tüm insanlık değil ama tanıdığın tüm insanlar

karşına geçip, alaycı ve küçümseyen gözlerle sana bakarken, 

bir yandan kahkahalarını atıp bir yandan geçmiş olsun mesajlarını sana söylerken, 

sen, onların seni düşündüklerini düşünmenin verdiği büyük bir mutlulukla 

celladına aşık olmuşçasına, onlara karşı kocaman minnet duyarken

bir sıcak bakışa, yüzde beliren kocaman bir gülümseye, 

tıpkı bir çocuk gibi, her defasında ve yeniden kanarken

onlar seninle alay ettiler, kalbini bir mobilya gibi parçaladılar. 

ama o kalp senindi ve sen de bir zamanlar o kalbindin

ama senin olan, bir zamanlar da senin olduğun o kalp, ikea'dan alınmamıştı  

ama bunun ne önemi var? çünkü kalpler artık, hatta uzun bir zamandır

romantik bir düşüncenin ürünü. ve halen çok satıyor.

insanlık, ey insanlık, ya da kitaplarınızda sizden böyle bahseden ey insanlar

bundan sonra kalp taşımanız yasaklanmıştır. 

sırf senden sonra, senin kalbini alıp ellerine oyuncak etmelerinden sonra 

başka kimseye bunu yapmasınlar diye. bir sonraki emre kadar

kalpsizlik yasaklanamayacağına göre, kalp taşımak yasaklanmıştır. lütfen taşımayınız.

ah be oğlum sen hiç mi sevilmedin? 

ah be oğlum, seni kimse mi sevmedi? 

sevgiyi hep yanlış yerlerde, yanlış insanlarda, yanlış nedenlerin sonucunda aradın. 

bu kadar yanlıştan bir doğru olmazdı elbet, denedin, olmadı. 

yaşamak denen bu illeti, beceremedin. ve şimdi yaşamak denen bu illeti 

sigarayı bırakan bir tiryaki gibi, zor da olsa, belki zaman zaman sigaradan ufak bir fırt çeker gibi

insanların arasına karışıp, kendini onlardan olduğuna ikna ederek, bıraktın.

yaşamayı bıraktıktan sonra, ölü bir adamdın. öldün. ama nasıl yaşıyorsan öyle öldün. 

kimse fark etmedi öldüğünü. tıpkı, yaşarken fark etmedikleri gibi. 

oysa, sen hep onların arasındaydın. ben gördüm. biz gördük. oradaydın. 

işte sen, işte sen, işte sen oğlum. henüz ölmemişken bile, daha yaşıyorken,

hatta ve hatta, henüz yaşadığını sanıyorken,

öldükten sonra bile, nasıl sevileceksen öyle sevildin. 

gerçekten sevildiğine dair hiçbir şey göremeden, hiçbir şey duyamadan. 

ah be oğlum, seni neden hiç kimse sevmedi? neden sen hiç sevilmedin? 

bir ağıt yakanın bile olmadı senin, arkadan kimse ağlamadı. 

su testisti oldun, su yolunda kırıldın. dünyaya hoş geldin oğlum. hoş geldin. 

burası dünya, iyilerin değil, uyumluların, zorbaların dünyası. senin dünyan değil 

bir geyik, nasıl bir geyik yakalanırsa yırtıcılara, sen de öyle yakalandın. her seferinde.

kimse seni ciddiye bile almadı. sinirlendiğin zamana bile sanki bir piyeste yapılan espri gibi

gülümseyerek, kahkahalarla, alaycı yüz ifadeleriyle baktılar sana. 

her acında, her hüznünde, sanki bu senin kaderinmiş ve kaçamazsın gibi 

tek bıraktılar seni. üstelik, sen birilerine ihtiyaç duyarken, 

insan birilerine her zaman ihtiyaç duyar oğlum. utanma. 

ah oğlum, sen hep utandın. öyle ki çoğu zaman yaşıyor olmaktan bile.  

kalbin sana ağır geldi. ya da dünya bu kalp için çok kötü bir yerdi. olmadı, 

beceremedin yaşamak denilen bu illeti. ve çekip gitmekle en iyisini yaptın.  

ah oğlum, sana ağıt yakan bile çıkmadı. bu yüzden bu ağıtı sana ben yaktım.

çünkü sen hiç doğmamıştın. ben seni doğurduğumda. 

ama şimdi ben seni öldürüyorken, aslında sen çoktan ölmüştün. 

öldürmüşlerdi seni elbirliğiyle. kimse üstlenemedi cinayetini. ölümün de 

senin ölümün de, yaşamın gibi oldu. kimse fark etmedi öldüğünü. 

alıştılar oğlum. sensizliğe de alıştılar. sensizliğe zaten alışmışlardı 

şimdi artık huzur içinde, sensizliği yaşayabilirler. sen henüz yaşıyorken, 

henüz onlar tarafından öldürülmemişken de huzur içinde yaşadıkları 

ve seni, bu çekip durduğun acı ve hiç dinmeyen büyük ızdırapla baş başa bıraktıkları gibi. 

Ah oğlum

sana ne yaptılar böyle?

Ah oğlum, 

sen kendine ne yaptın böyle? 

(Kendime Ağıt, 1 Nisan 2020)