sevgili Bojack Horseman,
seninle ilk tanışmamız hayatımdaki çok yakın olduğum bir insanın "mutlaka izle sana benziyor" demesiyle oldu. o günden bu yana, hayatı izlediği filmler ve okuduğu kitaplarla öğrenebilen -bunu pek beceremeyen- biri olarak seni izlemenin yerinin bende aynı olduğunu söylemek istiyorum. özellikle içinde bulunduğum yaşam biraz daha koyulaşıp hayatın renkli tarafının dışına çıkınca seni daha iyi anladığımı, sahip olduğumuz benzer durumlarla senin nasıl karşı gelebildiğini -çoğu zaman gelemediğini- görmek bana bu hayatla ilgili bazı şeyleri öğretiyordu. tüm bunları düşündüğümde şimdi senin de beni yalnız bırakıyor olman, benim adıma üzücü. yine de seni tanımış olmak güzeldi.
ve bilmen için söylüyorum ki, senin en azından bir zamanlar bile olsa, başardığın bir işinin olmasının kıymetini bilmelisin. ben 15 yaşından beri buralardayım ve artık o potansiyelli çocuk olmadığım gibi, bir şeyler yapabileceğine dair umudu ya da inancı kalmamış, ne yapacağını bilemeyen biriyim. bu yüzden belki de kim olduğumu unutabilmek ya da diğer insanlara yakınlaşabilmek adına başka şeylere ihtiyaç duyuyorum. sanırım, hayatın anlamsızlığı- iç huzur- kendini affedebilmek - kendini sevebilmek gibi çoğu şeyle aynı şekilde başa çıkmaya çalışıyoruz ve bunda aynı şekilde başarılı olamıyoruz. bu büyük boşluğun, artık en dibinde olduğunu düşündüğün bu çok büyük boşluğu kazdıkça daha büyük bir boşluğun seni beklediğini görmek ne kadar üzücü öyle değil mi? en dibinde olduğunu düşündüğün anda bile daha derinin olduğunu anlayabildiğin bir boşluk bu. projeler, kitaplar, filmler, kız arkadaşları bu boşluğu doldurabilecek diye kendimizi kandırsak da o boşluğun her zaman orada -daha da büyüyecek bir şekilde- olacağını biliyoruz.
şimdi sen de gidiyorsun. bir noktadan sonra hayatımdaki her insanın sadece gittiğini fark ediyorum zaten. ama sen kurmaca bir karaktersin. ama baktığın zaman benim ya da bizlerin kurmaca olmadığını kim kesin olarak söyleyebilir ki? ben de en az senin kadar kurmacayım. ben, etrafımdaki insanların oluşturduğu biriyim. gerçekten var mıyım emin değilim. ama her neyse. hayatımda hiçbir şeyin güzel olmayacağının farkına vardım. belki de bilemiyorum beklentilerimi düşürmeli ya da hiçbir beklentiye girmemeliydim. ama bunu yapamadım. halen içimdeki ufacık umuda tutunan, ona bağlanmaya çalışan bir aptalım. ve yaşadığım hayal kırıklıkları yüzünden kimseyi suçlayamayacak bir aptalım. birilerine bir şeyler anlatamadığı için sana mektup yazacak bir aptal.
izmir'den dönerken şunu demiştim: "o artık yok ve her şey daha kötü." şimdi senin ardından şunu diyorum: "bojack artık yok ve her şey daha kötü."
kocaman bir hiçlikten, kocaman bir hiçliğe.
sevgilerimle
tuna insanadam yüksel.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder